Het debat over websites als Dumpert en GeenStijl is in volle gang. Diverse personen roepen adverteerders op om goed na te denken of men op deze sites wil adverteren en daarmee geassocieerd wil worden met de content op deze sites.
Gezien de reactie van deze sites en o.a. TPO-columnisten heeft die oproep succes. Het is interessant te kijken naar de argumenten die daarbij gebruikt worden.
Allereerst de publicaties waar het allemaal om begon; de vrouw-onvriendelijke en kwetsende oproepen en reacties richting kritische columnisten. Dit wordt steevast omschreven als ‘vrijheid van meningsuiting’ en verder wordt vaak genoemd: ‘de rechter bepaalt wat mag’ of ‘je moet maar tegen een stootje kunnen’ en ‘dan lees je het toch niet’.
De reactie richting de adverteerders die dit blijkbaar heeft opgeroepen wordt anders gekwalificeerd. Dit heet ineens ‘eigenrichting’ van de linkse media, gutmenschen etc. Terwijl dit evengoed als een mening kan worden gezien: ‘ik zou hier niet willen adverteren’. Wiens vrijheid van meningsuiting ligt hier nu onder vuur?
Daarbij komt nog: als de oproep aan adverteerders zo ‘fout’ is, dan zouden de adverteerders toch ook stoppen met adverteren in bijv. Volkskrant, NRC of NPO TV en Radio? Blijkbaar knaagt het toch ook bij de verdedigers van de vrijheid van meningsuiting.
Het zou ze sieren als ze zouden toegeven dat ze nu en dan over de schreef gaan in plaats van frontaal de aanval te kiezen en verontwaardigd te zijn als er een proteststem doorklinkt, maar rectificeren is niet de sterkste kant van dit soort media. De ego’s zijn hiervoor blijkbaar te groot en zelfrelativering van het eigen gelijk ontbreekt nagenoeg geheel. Op die manier kun je deze media dus nooit serieus nemen.
Tot slot over de adverteerders: Het is bekend dat de adverteerders indirect steun verlenen aan media: websites, radio, tv en gedrukte media. Zoals beleggen in bepaalde bedrijven ook steun verleent aan die bedrijven. Vanuit maatschappelijk verantwoord ondernemen (en dus ook adverteren) is beleid over waar te adverteren een logische stap. De keuze om bepaalde media daarbij uit te sluiten is even logisch als het uitsluiten van bepaalde bedrijven bij een beleggingsstrategie.