Afgelopen weekeind verscheen het nieuws in de media over twee homoseksuele jongeren die aangevallen waren door een groep jongens. Hierbij verloor één van hen 5 tanden als gevolg van ‘een klap met een betonschaar’. Het item was grootscheeps in het nieuws en nagenoeg iedereen sprak er schande van. Het leidde zelfs tot de actie ‘alle-mannen-hand-in-hand’ om uiting te geven aan het afschuw over geweld tegen homo’s en lesbiennes. Sympathiek en helaas nodig.
Wat verder opviel was dat de aanvallende jongeren in het hele land al schuldig waren bevonden: een klassieke casus van geweld tegen homo’s, waarschijnlijk door jongeren met een immigratieachtergrond. Ook ik dacht er zo over. En toen gebeurde er iets: de advocaat van een van de beklaagden verscheen in ‘Pauw’ en vertelde het verhaal zoals zijn client dit hem had verteld. Niet de beklaagde, maar één van de slachtoffers zou zijn begonnen met slaan. En ja, er was teruggeslagen, maar niet met een betonschaar, maar met een blote vuist. Spijtig genoeg waren daarbij tanden gesneuveld.
Twitter stond vol van verwensingen aan de betreffende advocaat en diens client, en men sprak er schande van dat de waarheid zo verdraaid werd. Maar wacht eens even… de toedracht stond toch nog niet vast? En er waren toch (nog) geen getuigen of camerabeelden bekend? Ik vond het verhaal van de advocaat ook niet direct geloofwaardiger dan het originele verhaal, maar … het zou kunnen. Ik weet het niet.. ik was er niet bij. En in Nederland is gelukkig iedereen onschuldig totdat het tegendeel bekrachtigd is door een rechtbank. Maar ik moest ook direct bekennen dat ik in eerste instantie ook veroordelend had gedacht over de beklaagden. Een goede les dus: ook al lijkt of klinkt iemand schuldig, dat betekent nog niet dat hij dit ook is.
P.S. Op dit moment is de ware toedracht nog niet bekend.. het kan dus best zijn dat de beklaagden alsnog schuldig blijken, maar dat doet niets af aan het feit dat alleen de rechtbank deze veroordeling mag vaststellen.